Merhabalar,

İnsan yazmayı unutur mu eğer uzun süre birşeyler yazmazsa? Sanırım unutur yada yazmak icin herhangi bir istek oluşmamaya başlar. Giderek körleşir yazma yeteneği ve isteği sanırım. Çünkü bana olanlar tam olarak bunlar.

Ne güzelde başlamıştık yaz sonrası bloğa. Neler yazacaktık neler. Ama önce ananem ardından dedemi kaybettik. Onlar ki benim için o kadar önemliydiler ki.. Beni ben yapan insanlardan ikisi sanırım dedem ve ananemdi. Birçok şeyi onlardan öğrenmiştim. Dedemi yıllarca boğuştuğu onlarca hastalıklara karşı ayakta tutan şeyin o ben küçükken birlikte dağlardan topladığımız, sürekli yediği çeşitli bitkiler olduğunu sanıyorduk. Ama yanılmışız.
Meğerse dedemi ayakta tutan hayatta kalmasını sağlayan anneannemmış. Onu kaybettik önce, ardından da dedemi. Ondan sonra insan sorgulamaya başlıyor hayatı elbette. Neyin önemli neyin önemsiz olduğunu. Birçok karar veriyor insan..

Tam biraz iyi olmaya başlamışken birkaç gün öncede sevgili İsmail'in, sevgili babası Esat amca'yı kaybettik. Her ölüm erken ölümdür ama bu çok erkendi. Kimsenin aklına gelmezdi. Okulda bu haftaki sınavlarım sebebiyle ders çalışırken aldım kötü haberi. beynimden vurulmuşa döndüm.

Şimdi biliyorum ki yapacak birşey yok.. Hepimiz birgün aynı sonla(!) yüzleşeceğiz. Ama işte genede insan asla hazırlıklı olamıyor buna..

Yazının başında demiştim ya, yazmayı unutmak diye. Sanırım bende yazmayı unuttum. Belki gene geri gelir birgün. Belki dedemin geride bıraktığı onlarca kitaplardan ilkinin editörlüğünü yapmaktayken şu an da eminim bende kendi yazılarıma geri dönebilirim. Sanırım bu yazı denemeside bir başlangıç sayılabilir.

Bu arada sevgili dedeciğimin ilk kitabını yazımının büyük kısmı bitti, belki kendisi göremeyecek kitabının basılmış halini ama o zaten biliyordu benim onu nasıl çok sevdiğimi ve bunun için uzun zamandır uğraştığımı. Çokta mutlu oluyordu.

Sevgili dedecim anneannecim ve sevgili Esat amca.. Nur içinde yatın!